Արցախում կարևոր մի միջոցառում են իրականացնում, որ կոչվում է պետական համակարգի ծառայողների «անգլերենի ուսուցման նպատակային ծրագիր»։
Ըստ երևույթին, Արցախի իշխանությունները գտնում են, որ անգլերենի (ինչպես մի ժամանակ՝ ռուսերենի) իմացությունը կխթանի «նոր գիտելիքների ձեռքբերմանն ու միջազգային չափանիշներին համապատասխան ծառայողական որակների արմատավորմանը։ Քառաստիճան դասընթացները հաջողությամբ ավարտած պետծառայողները կարժանանան խրախուսանքի, այն է՝ աշխատավարձի բարձրացման տեսքով։
Անշուշտ, օտար լեզվի, տվյալ դեպքում՝ անգլերենի իմացությունը չպետք է թերագնահատել։ Սակայն, տվյալ դեպքում, մեծ կամ փոքր տրամաչափի պետական աստիճանավորների մասնագիտական անորակության պատճառը հազիվ թե անգլերեն չիմանալն է։ Մարդ, որ տեղավորվել է այս կամ այն պաշտոնում միայն այն պատճառով, որ մի այլ չինովնիկի զավակն է, դուստրը, ազգականը, ընկերը կամ սիրուհին, և իր գործից այնքան է գլուխ հանում, որքան, ասենք, աստղագիտությունից կամ ճարտարապետությունից, անգլերեն տառկապ անելով կարդալը հազիվ թե գրոշի արժեք ունենա։
«Սա պահի թելադրանքով սկսած սովորական մի «կամպանիա» է, ինչպես, ասենք, քաղծառայությամբ անցնողների համար համակարգչով աշխատելու պարտադիր պայմանը,- ասաց պետական մի ծառայող, որ խնդրեց չհրապարակել իր անունը։- Ի դեպ, մեզ մոտ պաշտոնյաների մեծ մասն այն կարծիքին է, որ համակարգչով միայն կոմպյուտերային խաղեր են անում... Անգլերեն սովորելն այստեղ ի՞նչ դեր պիտի խաղա, երբ պետական համակարգում աշխատողների մի ստվար մասը ռուսախոս է, իր մայրենի լեզվին չի տիրապետում, այն դեպքում, երբ մեր պետական լեզուն հայերենն է։ Թող նախ նրանց հայերեն սովորեցնեն, հետո մտածեն անգլերենին, ֆրանսերենին կամ չինարենին տիրապետելու մասին։
«Հրապարակ», Երևան
