Ես ի՞նչ ասեմ և՛ Ձեր, և՛ իմ թարս բախտին,
Դուրս եմ գալիս ես պատշգամբ և ահա
Աչքս իսկույն դեմ է առնում պարսպին։
Այս տանն ապրել, սակայն չեմ էլ նկատել,
Որ իմ կողքին մեր Խորհուրդն էր Գերագույն,
Գերագույնին ոչ սիրել եմ, ոչ ատել,
Անտես, անշուք մի պատ էր մեր արանքում։
Հիմա... Հիմա Ձեր նստավայրն է շքեղ,
Դուք նախագահ՝ մեր դեմոկրա՛տ պետության,
Ամեն անգամ, երբ ժամանում եք այստեղ՝
Խառնվում են ազդալույս ու ոստիկան։
Դատարկվում է մեր հին նրբանցքը իսկույն,
Դուք եք անցնում ավտոների շիք շարքով.
Աղբարկղի մոտ մուրացկանը ընկրկում,
Կանգնում ու Ձեզ ուղեկցո՜ւմ է հայացքով...
Բարձրացնում եք Ձեր պարիսպը, նախագահ,
Բայց դեռ հնուց իմաստուններն են ասում՝
Ի՛նչ էլ անենք, ահաբեկիչը կգա՝
Նա մեր մեջն է, մեր հոգում է, մեր ներսում։
Բարձրացնում եք Ձեր պարիսպը... Նույն պահին
Մա՛րդն է, մա՛րդը աղբի արկղը քջջում։
Նայում եմ ես այս անանուն պատկերին,
Եվ Ձե՛զ համար, և ի՛նձ համար ամաչում...
