Ընտանիք ու երեխաներ. ահա այն, ինչին ձգտում է յուրաքանչյուր նորմալ մարդ։ Ըտանիքատեր դառնալով, երեխաներ ունենալով, մարդ հանդիպում է բազում դժվարությունների։ Բավական է նայել երեխաներ դաստիարակելու ծանր հոգսն իր ուսերին վերցրած ծնողի հոգնած, բայց և երջանիկ աչքերին՝ կհասկանաս երջանկության այն գինը, որը վճարում է յուրաքանչյուր բազմազավակ ծնող։ Բազմազավակություն. քարոզում են եկեղեցին ու պետությունը, որոշ ընտանիքներ էլ իրենց վրա են վերցնում նման ծանր պատասխանատվություն, ինչպես դա Հայրումյանների ընտանիքը։ Սակայն մեծ եղավ այն գինը, որը վճարեց այդ երջանկության համար, և վճարում է մինչ հիմա։ 

Հայրումյանների ընտանիքում մեծանում են 6 երեխաորոնցից 5-ը՝ անչափահաս։ Ավագ որդին ամուսնացած է, 4 երեխաները դպրոցական են, իսկ ամենափոքրը 3 տարեկան է։ Հայրումյանների ընտանիքն ապրում է մայրաքաղաքի Արզանյան 10 հասցեում, երկհարկանի տան մեկսենյականոց նկուղում։ Մեկ տարի առաջ 55 տարեկան հասակում կաթվածից մահացավ ընտանիքի հայրը, և տան ամբողջ հոգսը մնաց տանտիկին Նաիրա Հայրումյանի ուսերին, ով ստիպված է տան հոգսերը հոգալ 34 հազար դրամ աշխատավարձով ու երեխաների ամսական հասանելիք նպաստով։ 

Ամուսնացած որդին՝ կնոջ հետ, 5 երեխաները և ինքը՝ տիկին Նաիրան, ստիպված են ապրել մեկ ընդհանուր սենյակում։ Ցածր առաստաղով խոնավ այդ նկուղից դուրս գալու հույսն էլ արդեն սպառվում է, քանի որ, ինչպես տիկին Նաիրան է տեղեկացնում, նա բազմիցս է բնակարան ստանալու խնդրանքով դիմել և՛ քաղաքապետարան, և՛ նախագահական նստավայր։ Քաղաքապետարանի տված պատասխանի համաձայն, Հայրումյանների ընտանիքը չունի բնակարան ստանալու լիազորություն, քանի որ ընտանիքում 5 անչափահաս երեխա է, իսկ բնակարան ստանալու լիազորություն ունեն 6 անչափահաս երեխաներ ունեցող ընտանիքները։ 

Ամուսնու մահից հետո բնակարան ստանալու հույսով տիկին Նաիրան նորից է դիմել պետական մարմիններին, սակայն պատասխանը նորից բացասական է եղել։ Նույն տան երկրորդ հարկում է ապրում տիկին Նաիրայի կեսուրը ՝ հարսի ու երկու թոռերի հետ։ Այդ ընտանիքը նույնպես կորցրել է իր ղեկավարին ու սոցիալապես անապահով է, իսկ տիկին Նաիրայի բարեկամներից միայն հիվանդ թոշակառու հայրն է, ով նույնպես չի կարող ձեռք մեկնել դստեր ընտանիքին։ Իսկ նման ընտանիքում ապրող, մարդկային բավարար ապրուստից կտրված, հին ու ավերակ մահճակալների վրա համերաշխ նստած, աղքատիկ ճաշից բավարարված ու երջանիկ դեմքերով երեխաները յուրաքանչյուր նորմալ մարդու անտարբեր չեն կարող թողնել այդ ընտանիքի նկատմամբ։ 

 Հուսով եմ՝ ներկայացրածս խնդիրը անտարբեր չի թողնի մեր իշխանություններին։ Ծանր կացության մեջ հայտնված, մի կերպ գոյատևող այս ընտանիքի իրավիճակն անգամ թույլ չի տալիս մեղավորներ ու անմեղներ փնտրել, միայն պահանջում է համապատասխան ուշադրություն ու գթություն։ 

ՌՈՒԶԱՆՆԱ ԾԱՏՐՅԱՆ 

ԱրՊՀ, լրագր., 4-րդ կուրս