Անկախ նրանից, ճիշտ են թե ոչ «Առավոտ» օրաթերթի տեղեկություններն այն մասին, իբրև պաշտոնական Երևանը առաջարկել է Անկակարային, որ «Թուրքիան հրապարակավ ընդունում է Հայոց ցեղասպանության փաստը, իր պատասխանատվությունը եւ ապաշխարում աշխարհասփյուռ հայության առջեւ», այս գաղափարը օդում կա և, ըստ էության, այսպես կոչված «միջազգային հանրության» կողմից ամենաշրջանառվող գաղափարն է։ 

Տարօրինակ է թվում, որ ներողամտության հայցում է սպասվում մի երկրից, որը հայոց Ցեղասպանություից հետո իր տարածքում և իր քաղաքացիների նկատմամբ ողջ 20-րդ հարյուրամյակի ընթացքում կրկնել է ցեղասպանական կամ դրա նախապատրաստական գործողություններ (անվանափոխումներ, կրոնական ուծացում, Դերսիմի հայ և ալևի բնակչության ջարդեր-1937-38, սելեկտիվ ունևորության հարկ քրիստոնյաներից և հրեաներից, սելեկտիվ զինվորագրում Երկրորդ աշխարհամարտի սկզբին, Ստամբուլի հույների և հայերի ջարդեր, Դերսիմի ողջ լեռնային բնակչության բռնի տարհանում իրենց բնակավայերից և մինչև այսօր ժանդարմերիայի վերահսկողություն այդ ավերված բնակավայրերի վրա և այլն):

Ակնհայտ է, որ այս երկրի իշխանությունները իր քաղաքացիների, հատկապես ժամանակի ընթացքում փոքրամասնություններ դարձած խմբերի հետ խնդիրներ լուծելու մի հիմնական և փորձված տարբերակ ունի՝ ջարդ, զանգվածային սպանություններ, տարհանում, դիֆուզում, վախի սինդրոմի պարտադրանք... Դավութօղլուն այն արտգործնախարարն է, ով թուրքական իմաստով լավագույնս է իրականացնում այս ըստ էության պետական հանցագործությունների շղթան արտաքին աշխարհին՝ սենտիմենտալ հիշողություններ պատմելով «օսմանյան կայսրության երանելի հանդուրժողականության», բարի թուրքրերի, առաջին աշխարհամարտում թուրքական,թուրքերի ցավի և այլն մասին՝ հրավիրելով հասկանալ նաև թուրքական ցավը:

Չգիտես ինչու այդ ցավը հասկացող թուրքական իշխանությունները երբեք չուզեցին հասկանալ ոչ միայն հայերի ցավը, այլև շարունակեցին ցավ պատճառել այլևայլ ժողովուրդների՝ միշտ վածի մեջ պահելով նրանց: Վերջ ի վերջո ի՞նչ է նշանակում «ապաշխարել» թուրքական ընկալմամբ,-թուրքական պրեզիդենտի մակարդակով ներողությո՞ւն խնդրել: Ումի՞ց: Ի՞նչ արժի այդ ներողությունը խոշտանգված, տառապած, սպանված, այրված, լլկված մարդկանց սերունդների համար, իրենց հայրենիքը կորցրած մարդկանց սերունդների համար, եթե չի ուղեկցվում պատիժով: Բարոյական և իրավական պատիժով: Տառապանքով:

Թուրքական իշխանությունների «ներողությունը» միայն իր հանցագործությունները շարունակելու քաղաքական շղարշ է: Ցանկացած ոճիր պիտի պատժվի, և պատիժը պիտի համարժեք լինի ոճիրի չափին: Ինքնամաքրումը պատիժի միջոցով է տեղի ունենում: Կուշտ կերած կատվի նման իր հերթական զոհին սպասող կամ հերթական ոճիրը նախապատրաստող դավութօղլուների «ճանաչումներն» ու «ներողությունները» շատ ավելի վտանգավոր են, եթե նրանք իրենց հասարակություններին իրական ճշմարտությունը չեն ներկայացնում և պատժի միջոցով չեն ինքնամաքրվում: Իրական պատժի: Նյութական, իրավական, հոգեկան, քաղաքական...պատիժների: Մինչդեռ հայոց Ցեղասպանության հարցում, օրինակ, Հայաստանի շրջափակման գործողությունը նույն ցեղասպանական գործողությունները շարունակելու միտումների դրսևորումն է: Թուրքական իշխանությունների ցեղասպանական գործողությունների համար պատիժը կրում են ներկայիս հայստանցիները: